Uşaklı Şehit Analarını Dinlemek...

Bu sene anneler günü geçtiğimiz yıllardan çok farklı geçti benim için.Neden Diye soracak olursanız? Bir çok şehit annesinin göz yaşlarına tanık oldum.

Pazar günü Milliyetçi Hareket Partisi Uşak İl başkanlığı şehit analarının anneler gününü kutlamak için bir organizasyon düzenledi bende ofiste otururken gelen bir telefonla bu etkinliğe katıldım.

Şehit analarına ziyarete başladık, henüz ilk gittiğimiz evde göz yaşları sel oldu aktı.içeriye girdik oturur oturmaz başladı şehit yakınları anlatmaya.Oysa ne kadar yalnız bırakılmışlar,ne kadar dolmuş içleri onlar konuşmaya devam ettikçe benim yüreğimde fırtınalar koptu sanki.Onlar bu kadar yalnız bırakılmayı hak etmiyorlardı oysa. Başladı şehidimizin kardeşi anlatmaya,ailevi sıkıntıları bir kenara toplumun ne kadar duyarsızlaştığını gösterdi bir kez daha ve devam etti Uşak Belediyesi tarafından şehit aile yakınlarına ücretsiz şehir içi ulaşımı yapılması için verilen kartlardan bahsetti.Geçtiğimiz gün bir dolmuş şoförüyle kavga ediyordum ‘’kartı gösteriyoruz bize mırıldanıyorlar’’ dedi.Bu sözler üzerine bir kez daha içim kan ağladı.Şehitailelerinin toplumda gördüğü değer bu mu diye sormadan edemedim kendime.

Daha ilk evde farklı farklı hikayeler anlatılmaya başlandı.Şehidimizin babası henüz evlatları küçük yaştayken vefat etmiş,Anne hem baba hem ev hanımı olmuş,dişini tırnağına takmış yıllarca hayatla mücadele etmiş. Şimdi o ananın elinden öpülmez de ne yapılır?

Anneler gününde şehit  evlatların annelerini  ziyaret etmek paha biçilemezmiş oysa. 5 aile ziyaret edildi fakat koca bir güne sığmadı.Onlar  içini dökememiş kimseye,ya da ilgilenilmemiş ne desem bilemiyorum ama çok dolular,acıları çok taze  yürekleri yangın yeri…

Ziyaretlerin tamamını yazsam sayfalar yetmez sanırım yayınlamaya…

Geçiyoruz başka bir şehit ailesinin yanına.

Dikiltaş’da bir şehit ailesinin yanındayız anne felç  kızı tarafından bakılıyor. Biz içeri girer girmez başladı yine göz yaşları akmaya…

Ve yeni  bir hikaye başladı.Uşak’lı askerimiz şehit olduktan hemen 2 yıl sonra şehidimizin evladı trafik kazasında hayatını kaybediyor. Aradan çok zaman geçmeden şehidimizin babası çalıştığı inşaat da geçirdiği kaza sonrası felç oluyor tüm bu olayları üst üste kaldıramayan anne de bu üzüntünün ardından felç oluyor ve 10 yıldır yatalak…

Girdiğimiz farklı bir şehit  ailesi evinden farklı bir hikaye daha.

Tüm bu yaşananların,zorlukların,acıların ardından yaşamları devam ediyor  ve hayata tutunmaya devam ediyorlar…Fakat biz biraz daha duyarlı olmak zorunda değimliyiz?  Onlar bu topraklar için evlatlarını verdi,bu vatanın bekasını onlara borçlu değimliyiz?

Şehit ailelerini şehit analarını yalnız bırakmayın…